Sorular sorular...

İlişkilerde kırılma noktası var mıdır? Sevgili,eş,arkadaş,kardeş... Sıfatı önemli değil. Beklentiler her zaman artmıyor mu sevdiklerimizden? Kimi zaman en çok beni sevsin diye beklerken kimi zaman önemsenmek istemiyor muyuz?  Kafamda deli sorular, cevapları ise karmaşık bilinçaltımın içinde olmalı.

Bir girelim derinlere en yakın arkadaştan beklentilerimiz nedir?  Ama ondan da önce EN nedir? İnsanların hayatlarındaki EN olabilmek için ne yapmak gerekiyor ya da gerçekten EN olmak için bir şey mi yapmak gerekir? Hayatındaki en önemli anları birlikte paylaşmak, mutlu anında,zor gününde yanında olmak bla bla bla bla. Bir EN yakın arkadaşın hayatında EN önemli an nedir? İşe girmek,terfi almak,evlenmek,nikah şahidi olmak,ilerideki çocuklara isim anneliği yapmak, kriz anlarında sakin bir liman olmak, biri kalbini kırdığında gıybetin dibine vurmak,sabahlara kadar ağlayıp bir o kadar kahkahalarla histeri krizlerine girmek... Ya da belki bunlarda hiçbiridir cevabı... Birbirinizin gözünün içine bakıp ne dediğini anlıyorsan ne anlamı var bunca sıfata... Birbirine görünmez destek olmak bazen anne gibi bazen bir çocuk gibi yeterli gelmez mi? Sırf yukarıdaki sıfatları sana vermiyor diye darılmak kendi kendine gelin güvey olup kendi kendine beklenti yaratıp o beklentiler içinde boğulmaktan başka neye yarar ki??

Peki ya sevgiliden beklenti? İşte burda mantık ortadan kalkıyor çoğu  Sevsin,saysın,nazını çeksin,bir anda güzel kokulu çiçekler yollasın, sen küsüp gittiğinde bile peşinden gelsin, küçük süprizlerle şımartsın ama çokta boğmasın 3 verip bir geri çekilsin... Hadi ama o kadar da ütopik şeyler istemiyorum 😅 Ve bunlar da teoride pratikte ise kutlanmayan özel günler, baştan savma alınanlar ve teoride beklenenlerin %1ini görüyorsan mutlu olmaya çalışmak... Gerçekten azla mı yetinmeli söz konusu sevgi olunca? Daha fazlasını istemek arsızlık mı? Yoksa peri masallarının tozlu sayfalarında mı kalmıştır bu istekler...

Sonuç olarak dünyaya gelişimiz gibi yalnız devam ediyoruz yanımızdan insanlar gelip geçiyor yanımıza kalanlar sadece tecrübelerimiz mi oluyor? Ya da bunların hepsi samimiyet sınavı mı?

Sınav her zaman en sevdiklerimizden geliyor sanırım. Hayır diyemeyeceğimiz, aman kalbi kırılmasın gönlü olsun dediğimiz anda HAYIR demek midir HAYIRLI olan her iki taraf içinde???